Klej kazeinowy Synonim: klej na zimno, „Certus”. Podstawowym składnikiem tego kleju jest kazeina, otrzymywana , z odtłuszczonego mleka przez zakwaszenie go kwasem siarkowym lub kwasami organicznymi, zarobiona gaszonym wapnem , lub szkłem wodnym. W zależności od przeznaczenia kleju dodawane są do niego składniki mineralne lub alkaliczne, jak np. soda i potaż oraz środki przeciwgnilne. Klej kazeinowy wykazuje znaczną odporność na wodę i na działanie drobnoustrojów. Ma barwę białą lub kremową i postać miałkiego, lekkiego proszku. Używany jest „na zimno”. Ma on szerokie zastosowanie zarówno w robotach malarsko-tapeciarskich, jak i stolarskich (sklejanie złączy, naklejanie sklejki, sklejanie płyt). Nie powinno się go stosować do fornirowania, gdyż odczyn alkaliczny powoduje plamy i ciemnienie forniru. Należy jak najszerzej zastępować nim klej skórny przy robotach stolarskich oraz kostny przy robotach malarskich a niekiedy nawet stolarskich, gdyż pod względem niektórych własności przewyższa nawet te droższe gatunki klejów zwierzęcych (przede wszystkim pod względem Odporności na wilgoć). Materiałem zastępczym kleju kazeinowego w technice .malarskiej jest klej roślinny. W obrocie znajdują się obecnie następujące gatunki: klej kazeinowy u,B”, klej kazeinowy 416 stolarski (do drewna miękkiego) i klej kazeinowy 516 stolarski (do drewna twardego).