Roztwór chlorku żelazowego.

Sporządza się roztwarzając 82 g wiórków stalowych (np. używanych do wiórkowania podłóg) lub żelaza w innej postaci w ok.
50 cm3 stężonego kwasu solnego, dodawanego stopniowo, niewielkimi porcjami. Reakcja przebiega burzliwie z wydzielaniem wodoru. Po dodaniu całej ilości kwasu na dnie zlewki powinno pozostać trochę nie rozpuszczonych wiórków, co gwarantuje całkowite zużycie kwasu solnego, którego obecność w roztworze trawiącym jest niepożądana. Po odsączeniu otrzymany zielony roztwór ogrzać do wrzenia i dodawać po kropli stężony kwas azotowy. Wydzielają się przy tym brunatne dymy tlenków azotu (szkodliwe!), a roztwór przybiera barwę początkowo pomarańczową, później brunatną. Dodawanie kwasu azotowego należy przerwać w chwili, gdy dodana kropla kwasu nie spowoduje wydzielania brunatnych dymów. Nadmiar kwasu azotowego jest niepożądany, gdyż powoduje zbyt szybkie wytrawianie miedzi. Otrzymany roztwór dopełnić wodą do objętości 500 cm3. Zawiera on ok. 30% chlorku żelazowego. Zamiast kwasu azotowego można użyć również wody utlenionej, ale trzeba dodać jej dość dużo, a następnie odparować roztwór do objętości 500 cm3. Zaletą jest w tym przypadku całkowity brak w roztworze wolnych kwasów. Odparowując roztwór chlorku żelazowego otrzymuje się brunatno pomarańczową masę krystaliczną uwodnionego chlorku żelazowego o wzorze FeCl3-6H2O. Trzeba go przechowywać w szczelnie zamkniętym słoiku, gdyż wchłania wilgoć z powietrza i rozpływa się.