Srebrzenie elektrolityczne. Elektrolit sporządza się przez rozpuszczenie 2…3 g chlorku srebra w 500 cm3 roztworu, zawierającego 100 g tiosiarczanu sodowego. W przypadku braku związków srebra można zastosować zużyty utrwalacz fotograficzny, ze względu jednak na niewielkie ilości srebra w utrwalaczu elektrolit ten można stosować tylko jednorazowo. Przedmioty srebrzone zawiesza się jako katodę, rolę anody pełni blacha ołowiana, płytka grafitowa lub też kilka pałeczek węglowych ze zużytych baterii. Metalowe nasadki tych pałeczek należy przylutować do drutu miedzianego, który posłuży jako doprowadzenie prądu z dodatniego bieguna źródła. W elektrolicie mogą być zanurzone tylko pałeczki węglowe, gdyż w przypadku zanurzenia metalu będzie się on roztwarzał i zanieczyszczał elektrolit. Nie należy stosować gęstości prądu większych niż 0,1…0,2 A/dm2 (srebrzonej powierzchni). Elektrolit powinien mieć temperaturę pokojową.

Ponieważ nie stosuje się tu anody srebrnej, która roztwarzając się uzupełniłaby ubytki srebra w elektrolicie, jego ilość w roztworze maleje, co objawia się coraz wolniejszym osadzaniem się srebra na katodzie. Gdy proces ten staje się zbyt wolny, należy przyrządzić nowy elektrolit lub użyć nowej porcji utrwalacza. Ten ostatni jest tym lepszy, im więcej filmów czy papierów fotograficznych w nim utrwalono.