Szkliwienie wyrobów ceramicznych. W warunkach domowych można pokrywać szkliwem tylko drobne przedmioty, mieszczące się w komorach piecyków laboratoryjnych, dostępnych w handlu. Zaawansowany majsterkowicz może samodzielnie skonstruować regulator temperatury do takiego piecyka. Szkliwienie dużych przedmiotów wymaga posiadania pieca wielkich rozmiarów, z precyzyjną regulacją temperatury, zużywającego duże ilości enegii elektrycznej.
Temperaturę wewnętrzną pieca mierzy się zazwyczaj za pomocą termoelementów połączonych z odpowiednio wyskalowanym miliwoltomierzem. Stosowane są również smukłe piramidki z materiałów ceramicznych, nadtapiające się w ściśle określonych przedziałach temperatury, zwane stożkami Segera. W razie braku przyrządów pomiarowych można w przybliżeniu ocenić temperaturę wewnątrz pieca na podstawie barwy wysyłanego promieniowania: początek żarzenia następuje zwykle przy temp. 550°C, promieniowanie ciemnoczerwone oznacza temp. ok. 700°C, wiśniowe – 850°C, jasnoczerwone – 950°C, żółte -1100°C, żółtobiałe – 1300°C.
W piecach elektrycznych z drutowym uzwojeniem ogrzewczym nie można osiągnąć temperatur wyższych niż 1200°C bez obawy przepalenia elementu grzejnego. Z tego względu podano tylko przepis na szkliwa o temperaturze topnienia nie wyższej niż 1100°C. Wszystkie składniki muszą być bardzo starannie zmielone i przesiane przez bardzo gęste sito, najlepiej z gazy młyńskiej. Po odważeniu należy je też bardzo dokładnie wymieszać, np. przez energiczne wstrząsanie w zamkniętej korkiem kolbie stożkowej. Mieszaninę uciera się w moździerzu na rzadką masę, nadającą się do nanoszenia pędzelkiem lub też do zanurzenia przedmiotów. Rozdrabnianie niewielkich ilości substancji można przeprowadzać w moździerzu porcelanowym, dla większych ilości niezbędny jest niewielki porcelanowy młynek kulowy.